Unikatowy obrządek
Ryt ambrozjański to unikatowy obrządek obowiązujący głównie w diecezji mediolańskiej (z pewnymi wyjątkami, jak na przykład Monza, okolice Bergamo, Lodi). Wywodzi się od postaci św. Ambrożego (żyjącego w latach 339-397), biskupa i patrona Mediolanu, żyjącego w niespokojnych czasach, w których z jednej strony Cesarstwo Rzymskie chyliło się ku upadkowi, z drugiej trwały wojny religijne. Cesarz Konstantyn Wielki przyjął edykt mediolański, a struktura i doktryna Kościoła chrześcijańskiego dopiero krzepły. Od początku swojej działalności zaciekle zwalczał arian kwestionujących boskość Chrystusa, a tym samym dogmat o Trójcy Świętej. Była to główna przyczyn powstania rytu ambrozjańskiego, który w centrum stawiał Chrystusa.
Należy wiedzieć, że w VI wieku papież Grzegorz I zreformował Kościół łaciński i narzucił mu upowszechniony wówczas obrządek rzymski. Tylko nielicznym lokalnym obrządkom udało się przetrwać. Obrządek ambrozjański został zachowany po soborze trydenckim, który potępił inne ryty niż łaciński, być może dlatego, że ówczesny papież Pius IV pochodził z Mediolanu. Rok kościelny, tak jak w obrządku łacińskim, rozpoczyna się Adwentem, z tą jednak różnicą, że trwa on sześć tygodni i rozpoczyna się 12 listopada. Okres Bożego Narodzenia kończy się w niedzielę po 6 stycznia. Wielki Post rozpoczyna się nieszporami. Nie ma w tej tradycji liturgicznej Środy Popielcowej, a tradycyjne posypanie głów popiołem odbywa się w poniedziałek po pierwszej niedzieli Wielkiego Postu. We wszystkie piątki tego okresu nie celebruje się mszy świętej. Niedziele są uważane za dni świąteczne i nie obowiązuje wtedy post. Wierni przygotowują się do ceremonii Triduum Paschalnego, dlatego jego początek inauguruje szósta niedziela wstecz, licząc od Wielkiego Czwartku. W Wielkim Poście nie jest wymagana wstrzemięźliwość od jedzenia.
